— Yediyüzelli gram balı ısıtıp, kahvaltıda yiyeceksin, dedi.

İhtiyar parası olmadığı için düşünceye daldı. O sırada oradan geçmekte olan Sultan Mahmud Gaznevi’yi gördü. Sultan’dan yediyüzelli gram bal istedi. Sultan güldü:

—  Hasan Efendiye yetmişbeş kilo bal verin, dedi.

—  İhtiyar, yediyüzelli gram istedi. Siz yetmişbeş kilo veriyorsunuz, diyen vezirine:

—  İhtiyar, kendine göre en azını istedi. Ben de, bana göre en azından veriyorum, dedi.

Nükte: Ey kardeşim! Bu sözden ümit kokusu geliyor. Sultan Mahmud Gaznevi, bu kadar kerem eder, yediyüzelli gram isteyene yetmişbeş kilo verirse, cömertlerin en cömerdi, merhametlilerin en merhametlisi olan Allahü teâlâ, zayıf kullarına zâtına lâyık, keremine uygun ihsânda bulunması hiç şaşılacak bir şey olmaz. Biz istemesini bilelim. O her şeyi verir. O’ndan hiç olmazsa, birazcık isteyelim. O’nun için yok, yoktur.