Nihayet uzakta bir kilise görüp yanına vardılar. Oradan su sordular. Kilisedekiler dediler ki:

     — Buradan 10 mil uzakta su vardır.

Ordu gitmek istemişse de, hazret-i Ali, “Oraya gitmeye lüzum yoktur” buyurup, geri tarafta bir yeri işâret ederek orayı kazmalarını söyledi. Biraz kazdılar, büyük bir taş görüldü. Bütün uğraşmalara rağmen taşı kaldıramadılar. Hazret-i Ali “radıyallahü anh” atından inerek mübârek parmaklarını taşın altına sokup kaldırdı. Oradan saf, tatlı ve soğuk bir su çıktı. Ordu bu sudan içti ve kaplar dolduruldu.

Kilisenin Râhibi uzaktan bu durumları gördü. Sevinç içinde hazret-i Ali’nin huzûruna gelip merakla sordu:

     — Sizin peygamber olduğunuzu sanıyorum. Acaba yanılıyor muyum?

     — Hayır ben peygamber değilim, ama son peygamberin dâmâdı ve halifesiyim!

Râhib hemen kelime-i şehâdet getirerek müslüman oldu. Hazret-i Ali, müslüman oluş sebebini sorunca, râhib dedi ki:

     — Ey mü’minlerin emiri! Bu kiliseyi, bu taşı kaldıran zâtı bekleyip görmek için yapmışlardır. Biz kitaplarımızda okuruz, âlimlerimizden de duyduk ki, burada bir kuyu vardır. Üzerindeki taşı Peygamber veya onun Halifesi kaldırabilir. Bu taşı sizin kaldırdığınızı görünce, yıllardır beklediğim arzuya kavuştum. Hazret-i Ali buyurdu ki:

     — Allahü teâlâya hamd olsun!

Bu râhib orduya katılıp, çok savaştı ve şehid olmak saâdetine kavuştu. Namazını hazret-i Ali kıldırdı. Kilise de câmi hâline getirildi.