Bir gün kapı çalındı, kapıyı açıp bakar ki boyu, gök yüzüne kadar uzanan bir adam. Ne istediğini sorunca, adam der ki:

— Kazmayı al benimle gel.

— Sen kimsin, beni nereye götüreceksin, bana ne yapacaksın?

— Sus, kazmayı al benimle gel.

Kazmayı alır beraber giderler, mezarlığa gelirler. Bir mezarı göstererek burayı kaz der. Mübârek zât gösterilen mezarı kazar, dur der, bir tuğla çıkarmasını söyler ve bir tuğla çıkartır, tuğlayı çıkardığın delikten mezarın içine bak der, bakar ki, komşusu Cennette ve üstelik tahtta oturuyor, tahtı da var. Mübârek zât şaşırır, bu benim vefat eden komşum der.

Bu nasıl olur? Peki ben nerede hatâ yaptım? der.

O zât da der ki, vefat eden komşun her günâhı işlerdi; fakat namazını hiç bırakmazdı ve namazın arkasından da şöyle dua ederdi:

“Yâ Rabbî, biliyorum günâhım çok; fakat Peygamberimizi sallallahü aleyhi ve sellem, ehl-i beytini, aralarındaki savaşlar ne sebeple olursa olsun, Eshâb-ı kirâmı ve onların yolunda olanları seviyorum, onların hatırına günâhlarımı affet, bana Cennetini ihsân et diye dua ederdi. Namazlarını ve bu duayı hiç bırakmazdı. Bu hasleti onun kurtulmasına sebep oldu.”