Bunların arasında zayıf bir bülbül yavrusu vardı. Kendini ateşe atacağı sırada Hak teâlâ, Cebrâil aleyhisselâma emredip buyurdu ki:

     — O kuşu tut ve ne dileği olduğunu sor?

Cebrâîl aleyhisselâm kuşu tutup sorunca, kuş dedi ki:

     — Halilullah’ı ateşe atıyorlar. Madem ki kurtarmağa kâdir değilim, bâri onunla beraber yanayım.

Cebrâil aleyhisselâm, kuşun bu cevabını arz edince, Hak teâlâ yine buyurdu ki:

     — O kuşun benden başka bir dileği var mıdır?

Bunun üzerine Bülbül dileğini şöyle arzetti:

     — Benim dünyada, Hak teâlânın adını anmaktan başka arzum yoktur. Binbir ismi olduğunu işittim. Yüzbirini biliyorum. Dokuz yüz ism-i şerîfini de bilmek isterim.

Hak teâlâ kuşun dileğini yerine getirdi. 

Şimdi sahralarda Allah aşkıyla feryat eden bülbül, Hak teâlânın ismini söylemektedir.

Nemrud’un ateşi, İbrâhim aleyhisselâma gülistan olunca, bülbül gelip gül ağacında nağmeye başladı. O zamandan kıyâmete kadar, gül ağacına muhabbet etti, âşık oldu.