Diyordu ki:

- Ey Bâyezid, anneni ziyaret et!

Bu ikaz-ı ilahiyi alır almaz annesinin bulunduğu şehre doğru yola çıktı. Seher vakti o şehre vardı. Annesinin evi önüne geldiğinde, kadıncağız seccadesi üzerinde ona dua ediyordu:

- Yâ Rabbî! Garip oğlumu muradına kavuştur! İşte tam bu sırada çaldı kapıyı.
Yaşlı kadın seslendi içerden:

- Kim o? Dışardan cevap geldi:

- Garip oğlun!
Sevinçle açtı kapıyı. Ana oğul kucaklaştılar. Sevinçten bir müddet ağlaştılar. Nûrlu kadın hasretle baktı oğluna.

- Oğlum, çok özlemiştim. Beni sevindirdin. Allah da seni sevindirsin. Ne muradın varsa versin.

Anne duası lâzımmış.

Bâyezid Bistâmî, tasavvufta yükselmişse de, daha yücelere çıkmak istiyor, bir türlü çıka-mıyordu. Yıllarca riyazet çekti, kavuşamadı. Sonradan öğrendi niçin yükselemediğini.

Meğer “Anne duâsı” lâzımmış onun için.
Annesinin duasını alır almaz kavuştu özlediği makamlara. Nitekim kendisi buyurur ki:

- Bu yolda ne kazandımsa, annemin duâsıyla kazandım.

Paran, apartmanın arkada kalır,
Ummadığın gelir, hepsini alır,
Gayrılar yer, içer, senden sorulur.
     Yürü dünyâ yürü, sonun virândır,
     Bin yılından sonra, âhir zemândır!

Münker Nekir gelir, çınarlar gibi,
Gözleri yanıyor, şimşekler gibi,
Sorguya çekerler, gök gürler gibi,
     Yürü dünyâ yürü, sonun virândır,
     Bin yılından sonra, âhir zemândır!

Cehennemin, yedi dürlü yapısı,
Herbirinin ateşdendir kapısı,
Seksen yıllık yoldan gelir kokusu.
     Yürü dünyâ yürü, sonun virândır,
​​​​​​​     Bin yılından sonra, âhir zemândır!