Yahut, alınan erkek bebek, kız kardeşlerden birini veya erkek kardeşlerden birinin hanımını emerse, o kadının yeğeni olacağı için yabancı olmaz.

Kız bebek alınca da, zevcin kız kardeşlerinden biri veya kardeşlerinin hanımlarından biri emzirirse, zevcin yeğeni olacağı için o kadına yabancı olmaz.

Evlatlık alınan çocuk, dinen mirasçı olamaz. Ancak bir kimse sağlığında, malının bir kısmını veya tamamını hediye etmesinde hiçbir mahzur yoktur.

Mal kaçırmak niyetiyle evlatlık olmak doğru değildir. Sağlığında, evlatlığa mal vermek câizdir.

Evlatlık alınan çocuğa, bu benim oğlumdur veya bu benim kızımdır demek haram olur. Fakat çağırırken, yahut onlardan bahsederken oğlum, kızım demekte mahzur yoktur.

Evlat edinilen çocuk, evlatlık alan karı kocaya yabancıdır. Evlatlığı mahrem ve kendi öz evladı gibi bilmek, cahiliye âdetlerindendir. İslâmiyet bu âdeti kaldırmıştır. Evlatlığa, (Biz senin öz anan-baban oluruz) demek günâh olur. Kur’ân-ı kerîmde meâlen buyuruluyor ki:

(Allah, evlatlıklarınızı öz oğullarınız olarak tanımadı.) [Ahzâb: 4]

Hadîs-i şerîfte de buyuruluyor ki:

(Babası olmadığını bildiği hâlde, kasten birine “Bu benim babam” diyene Cennet haram olur.) [Buhârî]

Kızını veya oğlunu birine evlatlık verince, o çocuğun hakkı anne babasından gitmez, devam eder. Çocuk kötü bir kimseye verilmişse âhirette anne babasından hak talep eder. “Niye namaz kılmayan içki içen birine verdin” diye sorabilir. Birinin üstüne kaydı yapılan evlatlığın ateist babası çocuğu geri isterse verme mecburiyeti yoktur.

Ateist aileye verip de çocuğun dinsiz yetişmesine sebep olmamak gerekir. Çocuğu birine evlatlık verirken müslüman bir aileye ve dini öğretecek birine vermek lâzımdır. İstenildiği zaman geri alınabilir. Çocuğu iyi terbiye edip etmediği kontrol edilmelidir. Evlatlık verince onların çocuğu olmuş olmaz. Miraslarını almaya dinen hak kazanmaz. Erkek ise evin hanımına, kız ise evin erkeğine yabancıdır. Evlatlık bülûğa erince o evde kalamaz. Nikâh düşer, evlenilir, yanında açık durulamaz. Bunun gibi zararları vardır.