Bunlar; İmâm-ı A’zam Ebû Hanife, İmâm-ı Mâlik, İmâm-ı Şâfi’î ve İmâm-ı Ahmed bin Hanbel’dir.

1- İmâm-ı A’zam Ebû Hanife Nu’man bin Sâbit: İslâm âlimlerinin en büyüklerindendir. Ehl-i sünnetin reisidir. Hicretin 80. senesinde Kûfe’de doğdu ve 150’de Bağdat’ta vefât etti. İmâm-ı A’zamın Kur’ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden anlayıp açıkladığı din bilgilerine, onun “mezhebi” denir. Buna uyan müslümanlara da “Hanefî” denir.

2- İmâm- Mâlik bin Enes: Çok büyük alimdir. Hicretin 95. yılında Medîne’de doğdu ve 179’da orada vefât etti. Bu büyük âlime uyanlara da “Mâlikî” denir.

3- İmâm-ı Muhammed bin İdris Şâfi’î: İslâm âlimlerinin gözbebeğidir. 150 senesinde Filistin’de, Gazze’de doğdu. İkiyüzdört (204)’de Mısır’da vefât etti. Bu zâtın gösterdiği yolda bulunanlara “Şâfi’î” denir.

4- İmâm-ı Ahmed bin Hanbel: Hicretin 164. senesinde Bağdat’ta doğdu ve 241’de orada vefât etti. İslâm binâsının temel direğidir. Bunun açıkladığı din bilgilerine uyarak işlerini ve ibâdetlerini yapanlara da “Hanbelî” denir.

Bu dört imâmın ve talebelerinin, Eshâb-ı kirâmdan öğrenip bildirdikleri doğru yola “Ehl-i sünnet vel-cemâat mezhebi” denir. Bugün bu dört imâmdan birine uymayan bir kimse büyük tehlikededir. Doğru yoldan sapmıştır. Bunlardan başka din imâmları da vardı. Onların da doğru mezhepleri vardı. Fakat, zamanla, mezhepleri unutuldu. Kitaplara geçirilemedi.

Gece gündüz çağlarım,

Sana gönül bağlarım.

Allah diye ağlarım,

Ne büyüksün Allah’ım!

Gündüzleri parlattın,

Geceleri kararttın,

Her şeyi sen yarattın.

Ne büyüksün Allah’ım!